11 de mayo de 2007

Longa noite de pedra



O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

4 comentarios:

Campu dijo...

Me ha dejado de piedra este poema, y la imagen...

Por un lado, la vida...que es el niño..se aferra al cuerpo que lucha por seguir respirando, a pesar de las complicaciones que conlleva esto...

Por otro, la muerte...siempre al acecho...

Otro texto que me ha gustado de Raiña...melancólico, nostálgico, triste, tétrico...

flor de un día dijo...

Ohhhhhhhhh...! Qué foto! Genial!

Mendiño dijo...

Dios mío.

A este paso, el que entre en esta bitácora va a acabar por cortarse las venas.

Y encima el otro par de inconscientes, animándola.

Lobita, cariño...eres tan jovial y alegre como el cirio de un velatorio.

:PPPPP

P.S: Que siii, que siiiii, que está de puta madre. Si sabes que me gusta (tanto la poesía como la foto, que de verdad tienes una puta mano para encontrar imágenes chulas...) pero...jafú! Me entran ganas de cambiar el esquema de colores de la página y ponerlo todo en blanco y negro, con alguna marcha fúnebre de fondo, y unha coruxa de vez en cuando ululando.

Anónimo dijo...

Mendigo, si tienes colaboración, hay que dejar libertad de expresión :-P

I eu, morrendo nesta longa noite de pedra...